Ik krijg vaak een verbaasde blik als ik dit zeg. Want misschien vraag je je juist vaak af: wat doe ik nou helemaal op een dag. Wat heb ik dit jaar nou gedaan? Of misschien heb je geen weet van hoe dat is, (chronisch) ziek zijn. Maar hé, bij deze de erkenning voor al jouw harde werken.
Ik schreef ziek zijn, maar dat geld ook als je niet aangeboren hersenletsel hebt (NAH), herstelt van een pittige zwangerschap of operatie, of op welke manier dan ook herstelt van of moet leven met een andere intense verandering.
Herstellen kost energie. En leven met beperkingen ten opzichte van wat je eerst kon, ook. Opnieuw leren je leven in te richten. Altijd vooruit denken wat eraan komt, hoe je je energie over de dag of week gaat verdelen. Altijd afvragen of je ergens energie voor hebt en hoeveel hersteltijd het je mag kosten. En je vervolgens elke keer je weer aanpassen aan hoe het nu gaat. Verwachtingen bijstellen. Zo is een dag doorkomen al hard werken!
En dat kan weer gedachten of gevoelens oproepen als: je nutteloos voelen, jezelf veroordelen, hard zijn voor jezelf ‘wat doe ik nu helemaal?’. Een hekel krijgen aan je lijf. En dan ook dealen met opmerkingen van anderen – vaak goed bedoelt, maar je kunt je zo niet gezien en onbegrepen voelen. Jezelf weer bij elkaar rapen. Toch maar weer afzeggen. Grote vragen als: wie ben ik, waartoe ben ik hier? Hoe ga je hier steeds weer mee om? Veel te voelen en dat lukt niet altijd. Een druk hoofd.
Dát is hard werken!
Chronisch rouwen, wordt dat ook wel genoemd.
Rouwen is leren leven mét verlies. Of zonder wat je kon.
En chronisch, want het is geen proces dat één begin kent.
Maar steeds weer opnieuw
In een tekening zou dat er ongeveer zo uit zien -->
Steeds opnieuw
afscheid nemen van iets wat niet lukt
van wie je bent als moeder, vader,
altijd klaarstaande dochter
Afscheid nemen van je werk
van waar je zoveel voldoening uit haalt
van jouw rol als kostverdiener
van hoe stabiel en altijd attent je was als vriend(in)
En vul maar in voor jezelf .....
Van zoveel dingen en op zoveel lagen in jezelf
Jezelf leren omarmen. Mét jouw lijf.
En dát, dát is hard werken. Steeds weer. Of je wilt of niet.
Hoe werkt dat dan? Chronisch rouwen?
Je rouwt zo uniek als je zelf bent. Je hebt jouw manier te vinden, te leren.
Wees niet bang: veel weet en doe je (onbewust) al.
Als je kijkt naar de rouwtaken, heb je o.a. dit te doen:
♥ Erken voor jezelf dat het is, zoals het is (dus ook dat het hard werken is, geef jezelf ook die credits). Dit lukt niet in 1 keer, dit gaat beetje bij beetje, en steeds opnieuw. Stop met de strijd tegen jouw lijf.
♥ voel wat je te voelen hebt
♥ je aanpassen aan het leven mét je chronische ziekte of bijv niet aangeboren hersenletsel, ook emotioneel. Dat zit in grote én kleine dingen
♥ Je leven hoe het was, verbinden met hoe het nu is. En weer leren genieten van het leven.
Het ingewikkelde van chronische rouw is, dat je net hard gewerkt hebt aan een of twee taken, voelt het alsof je je draai weer een beetje hebt gevonden. En bam, er verandert weer iets, je hebt een terugval oid en je slingert weer terug en mag opnieuw beginnen. Het raakt op zoveel lagen en die processen lopen door elkaar.
Dus ja, hard werken. Je mag mild zijn voor jezelf ♥
Herken je dit? En wil jij graag meer rust ervaren, liefde en mildheid voor jezelf? Je hoeft het niet alleen te doen. Welkom! In 1-op-1 begeleidingsessies kunnen we daarnaar toe werken. Niet om jezelf te verbeteren. Maar om rust te vinden in wie jij bent. En lichter te leven.